*سید یدا... حسینی
زمانی که رژیم صهیونیستی در نتیجه جنگ شش روزه تقریبا عمده قدرت دولتهای عربی را مقهور ساخت و دست سران عرب به عنوان تسلیم در برابر غول خود ساخته نظامی منطقه بلند شد، هیچکس فکر نمی کرد پس از 40 سال از متن امت اسلامی جوانانی پا به عرصه مقاومت بگذارند و با حداقل امکانات چهارمین ارتش برتر دنیا را فراتر از محاسبات مادی در گل فرو نشانند.
ای‌کاش نسل امروز مقاومت اسلامی در آن هنگام حاضر بود تا تاریخ و توازن قدرت منطقه در این حد نابرابر به نفع صهیونیستی رقم نمی خورد و بهتر است بگوییم اگر انقلاب اسلامی 20 سال جلوتر اتفاق می افتاد، یقینا جغرافیای سیاسی و منطقه امروز شکل دیگری بخود می گرفت.
حقیقتا مقاومت اسلامی، هدیه بزرگ انقلاب اسلامی به جهان و خاصه منطقه خاورمیانه است و در شرایط کنونی هدف صهیونیزم جهانی در به راه انداختن دو جنگ خونین طی سه سال گذشته در لبنان و فلسطین و خاموش کردن این حرکت حماسی و انقلابی است.
از این جهت مسئله غزه امروز تنها یک درگیری مرسوم با یک رژیم غاصب نیست، بلکه فراتر از آن، عرصه تصادم و تعارض در فکر و ایدئولوژی در دنیای امروز است، با این وصف جنگ دیروز لبنان و امروز غزه از آن جهت که نسبت مستقیمی با انقلاب اسلامی دارد و در حقیقت محصول بیداری اسلامی در منطقه حساس خاورمیانه است، عمق استراتژیک انقلاب اسلامی می باشد و این جنگ تفسیری جز فرموده حکیمانه امام راحل (ره) در بیان جنگ فقر و غنا، مستضعف و مستکبر و اسلام امریکایی و اسلام ناب محمدی(ص) ندارد.
امروز حادثه غزه یک مرز بندی جدید در کل دنیا و خاصه در جهان اسلام بوجود آورده است: صف ملتهای انقلابی آزاده و دولتهای مردمی و آزادیخواه و صف حکومتهای سلطه گر و وابسته.
وجدان بیدار بشری، از کمک و سکوت آمریکای جهانخوار و اروپای باصطلاح حافظ حقوق بشر بر مصائب مردم غزه تعجبی ندارد، تعجب این است که دنیای عرب فکر می کند از بین بردن حماس و حزب الله به عنوان نماد مقاومت عربی - اسلامی، به دوام تاج و تخت آنان کمک می کند و زهی خیال باطل! که اسراییل همسایه قابل اطمینانی برای جهان عرب نیست، او نقشه از نیل تا فرات را در سر دارد و این به عنوان یک استراتژی اعلام شده است و تحقق این هدف با یک جنگ مقدس و اعتقاد همراه می شود.
شاید پایان این سخن و اثبات این ادعا به ذکر این روایت تاریخی از زبان جمال عبدالناصر رهبر عربی مصر سزاوار باشد که گفت ما در این مصاف عربی و اسرائیلی به این نتیجه رسیدیم که اسراییل را باید ابتدا در کاخ کشورهای عرب کشت و بس.
واکنون سکوت بر نسل کشی در غزه مصداق بارز این موضوع است.